Diagnostyka Serca | BlogBlog o tym jak dbać o serce

Stenoza zastawki aortalnej jest trzecią na świecie, co do częstości występowania, patologią układu sercowo – naczyniowego i najczęstszą wadą zastawkową (ok. 43%). Szacuje się, iż dotyka ona ok. 5% populacji po 65 roku życia. Zbyt późno rozpoznawana, niesie ze sobą wysokie ryzyko zgonu u pacjenta. Leczeniem z wyboru w przypadku znacznej dysfunkcji tej struktury jest jej plastyka bądź wymiana.

Zastawka aortalna

Zastawka aortalna (inaczej nazywana zastawką aorty) jest niewielką strukturą anatomiczną zlokalizowaną w sercu. Jej główną funkcją jest zapobieganie cofaniu się krwi z aorty wstępującej do lewej komory. Trzy płatki półksiężycowate, z których jest zbudowana, pracują odpowiednio się rozstępując (faza skurczowa) i zwężając (faza rozkurczowa). Patologie dotyczące zastawki aorty spowodowane jej nieprawidłową pracą to: niedomykalność i stenoza (zwężenie) – najczęstsza kwalifikacja do zabiegu wszczepienia protezy.

Niedomykalność zastawki aorty

W tym przypadku u chorego dochodzi do cofania się krwi z aorty do lewej komory serca, czego konsekwencją jest przeciążenie tej części mięśnia sercowego, jego przerost, upośledzenie pracy i niewydolność całego narządu. Objawy kliniczne, które można zaobserwować u chorego to kołatanie serca, tachykardia i nieprawidłowości widoczne w badaniu EKG (może mieć przebieg bezobjawowy). Przyczyn wystąpienia tej patologii może być wiele, zarówno wrodzonych, jak i wtórnych.

Stenoza zastawki aortalnej

Zwężenie zastawki aortalnej jest ciężką wadą zastawkową serca, w skrajnie trudnych, ciasnych zwężeniach tej struktury rokowanie dotyczące przeżycia chorego jest niepewne (średni czas od wystąpienia objawów to ok. 2 – 3 lata), z dużym ryzykiem nagłego zgonu. Konsekwencją tej nieprawidłowości jest utrudniony wyrzut krwi z lewej komory serca w trakcie jego fazy skurczowej. Obserwowane symptomy są charakterystyczne dla niewydolności mięśnia sercowego zarówno w badaniu podmiotowym, jak i w badaniach obrazowych.

Leczenie wad zastawki aorty

Leczeniem z wyboru w stanie ciężkiej niewydolności opisywanej struktury, wg zaleceń Towarzystw Kardiologicznych, jest wymiana zastawki aortalnej przy użyciu protez mechanicznych (wykonanych ze sztucznych materiałów) lub biologicznych (pochodzenia zwierzęcego lub od zmarłego dawcy). W zależności od występujących objawów i stopnia niewydolności mięśnia sercowego wykonuje się ją metodą klasyczną, z otwarciem ścian klatki piersiowej i zastosowaniem krążenia pozaustrojowego lub techniką mniej inwazyjną – przezskórną implantacją protezy aortalnej (TAVI). Rokowanie dla pacjentów po zabiegu wymiany zastawki aortalnej jest dobre, o pomyślnym rokowaniu co do przeżycia.

Nieprawidłowości związane z pracą lub budową zastawki aorty są z reguły ciężkimi wadami, które nieleczone mogą mieć poważne następstwa prowadzące do ciężkiej niewydolności serca. W skrajnych przypadkach, cechujących się występowaniem poważnych objawów w badaniu podmiotowym i przedmiotowym, jedyną słuszną metodą leczenia jest wymiana zastawki aortalnej, która znacząco poprawia rokowanie dla pacjentów borykających się z tego typu schorzeniem.